یکی اِز رسم و رسومات قشِنگ قدیمی تویه دِروار

چن سال‌ پیش، اون گُدِری که گوسفِندارا (دامدارها) ماستِن خیلااکُنِن ، (خیل : زمانی که دامدارها از شیر دامهای خود مبادرت به تهیّه کره و کشک و قره‌قروت و ... می‌نمایند) یک روزا شیلان عِلانِ کِردِن. دشتبویی گوسفندارا، گوسفِنداشانا مییِردِن امام‌زاده مطهر س و دِهی گوسفندارییج (تویه) مییِردِن امام‌زاده میرجبرییل. تُمام مردمیج جمع بییِن و دامدارا با سلام و صلوات و دعا و ذکر گوسفِندا را دام کِردِن (دام کردن : شیر دوشی دامها). بعدِز دام بَکِردِن تُمام شیرا، بین مردمی که اونجه دبیِن تقسیم به و مردُمیج برا سِلامِتی دامدارا و وچه ویله هاشانو و مُردِهاشان، گوسفِنداشانی به و مالداریشانی برکِتی به، دعا کِردِن. مالدارا عقیده داشتِن که "شیلان"، امام‌زاده‌ ای کنار، دام و محصولشانا برکتشازیادِ کُنه.

برگرفته از دوست عزیزم علی افضلی